Cats and dogs regenen in Zuid Londen? Nee hoor. De laatste jaren regent het jonge, talentrijke postpunk bands in London. Na King Krule, Black Midi, Black Country, New Road en Squid wordt de cirkel vandaag gesloten met een andere fenomenale band, Dry Cleaning. Je mag hun stijl wel best apart noemen met een Florence Shaw die bijna parlando zingt en de songs aankleedt met surrealistische teksten, die ze bij elkaar puzzelt uit eigen notities, commentaren of advertenties . Na twee ep’s scoorde hun eerste full album “New Long Leg” niets dan lovende kritieken. De verwachten dan ook vuurwerk van deze uitverkochte show. Met gitarist Tom Dowse, bassist Lewis Maynard en drummer Nick Buxton, weet Shaw zich niet alleen te omringen met haar beste vrienden, maar ook instrumentale toppers in hun eigen categorie.

Geen simpele taak om als bedeesde zangeres op het podium bovenuit dit instrumentaal geweld uit te tornen. Dit blijkt zeker een feit in het begin van de set met een erbarmelijke mix, die de teksten van Shaw deed verzuipen in duister grommend gitaargeweld, denderende drums en bonkende bassen. Gelukkig verbetert het de sound tijdens de set zodat we Florence’s stijlvol gehanteerde tamboerijn of maracas wel konden onderscheiden. Maar vraag niet welke klanken ze uit haar naast de micro gehouden cassettespeler toverde. Dat blijft een raadsel en is misschien een presentje voor een volgende keer als ze hun opwachting maken in Werchter. In tegenstelling tot sommige andere postpunk bands weet Dry Cleaning de songs compact te houden en laat ze weinig uitwaaieren in instrumentaal solowerk, een beetje zoals hun collega’s van Squid. Een eigen keuze, maar voor een gedreven gitarist als Tom Dowse, die uit de hardcore scene komt, zal dit aanpassen zijn. Zijn gespeelde noten en klank zijn echter fenomenaal en vormen de fundering die de spoken word zangstijl van Florence Shaw van de nodige spanning voorziet.

We kregen dus een compacte set van een dik uur gepresenteerd waar niet veel buiten de lijntjes wordt gekleurd, maar die wel rete strak zit en de nodige afwisseling brengt. De mijmerende opener “Leafy” dwarrelt nog herfstig dromend over onze hoofden, maar al snel gieren de gitaarnoten van Dowse ons door de keel in “Unsmart Lady”, een song over de druk van lichaamscultuur, opgesmukt met heerlijke psychedelische Led Zep- achtige solo passages. “Her Hippo” doet ons met heimwee terugdenken aan de bezwerende The Smiths, gekleurd met een verpletterende gitaarsolo van Dowse, terwijl “Traditional Fish” uit hun eerste EP “Sweet Princess”, je hypnotisch doet meedrijven op een duister trippende gitaarrif en Shaw die gewoon wat losse, onsamenhangende woorden fraseert. Haar magische bewondering voor Meghan Markle, uit hetzelfde album, spreekt ze uit in een denderende versie van “Magic of Meghan”, waarin ze een kreet van bewondering niet kan onderdrukken. De gouden oudjes doen het trouwens goed in deze set, met een pluim voor bassist Lewis Manyard die tekeer gaat als als een volleerde headbanger en de roestigste Lemmy basnoten op ons afvuurt in “Tony’s Feast!”. Schitterend klinkt ook de enige bis en trippende afsluiter van de avond “ Conversations”, maar het nummer waarop iedereen zat te wachten is toch hun radiohit “Scratchyard Lanyard”, dat de ganse zaal doet rechtveren en dansen op maar van zijn doordringende bas en metronomische drum en een Tom Dowse die als een bezetene over zijn gitaarhals soleert.

Wat kort maar wel spannend: Dry Cleaning wist ons een uur moeiteloos te overtuigen bij de voorstelling van hun eerste full album “New Long Leg”, waar ook de ge-update versies van oudere songs het goed deden. Nu nog even met de klankman naar de droogkuis en alles zit snor voor de festivals.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels